Brava, la perle oubliée - Mars 2025

Nous voilà partis pour Brava, une traversée que nous estimons à un peu plus de 20 heures de navigation. Nous quittons Mindelo vers 15h00, afin d’arriver au petit matin dans cette île que j’avais découverte il y a 44 ans, lors d’un voyage avec Didier.

Le vent d’est est bien établi, un alizé solide qui, à l’approche de Fogo et Brava, se renforce nettement. Ces deux îles, hautes et abruptes, concentrent le vent et nous le renvoient avec violence : les rafales montent à 38, parfois 40 nœuds. Notre pilote automatique, pourtant réputé très robuste et doté d’un système 3D capable d’anticiper les mouvements du bateau, commence à nous lâcher. Alarmes, coupures, il refuse la barre à plusieurs reprises. Il y a encore un dysfonctionnement que nous devrons investiguer. Mais chaque chose en son temps… nous voulons d’abord profiter pleinement de notre escale à Brava.

Nous entrons dans la petite crique de Tantum, un lieu presque secret, à peine accessible, et pourtant si accueillant. Je le connaissais déjà… il y a 44 ans, j’y étais venu avec Didier. Et là, aucune déception. Le village semble n’avoir pas changé : les habitants, toujours souriants et d’une gentillesse touchante, nous vendent un vivaneau à queue jaune de deux kilos pour une poignée d’escudos. Un prix dérisoire.

Finalement, nous resterons dix jours à Tantum. Impossible de partir. Nous nous sommes laissés happer par la sérénité et la beauté du lieu. Le dernier jour, un pêcheur s’approche avec deux magnifiques poissons. Mais… plus un escudo en poche. Il sourit et nous dit :

« Prenez-les, c’est pour vous, pour manger ! »

J’accepte, presque honteux de cette générosité si désintéressée, si pure. De retour à bord, Caroline a une belle idée :

« Et si on lui offrait une plaque de chocolat ? »

Je ressors en courant sur le pont et les appelle à voix haute. Ils sont déjà loin, mais ils reviennent. À la vue de la plaque de chocolat, leurs yeux brillent de joie. Ils acceptent ce petit cadeau avec un enthousiasme qui nous touche profondément. Échange d’une simplicité bouleversante.

Un sentier sinueux grimpe la falaise vers le village perché. Nous faisons l’ascension en pleine chaleur, au zénith. Arrivés en haut, épuisés et assoiffés, nous trouvons un petit bar… fermé. Mais le patron, qui nous a vus, l’ouvre juste pour nous et nous sert des boissons glacées. Geste simple, mais si précieux.

Ah, Tantum… Nous t’avons aimée. Nous repartons avec dans le cœur la chaleur de tes habitants, la paix de ton mouillage — rareté dans l’archipel du Cap-Vert — et cette impression d’avoir, l’espace de quelques jours, suspendu le temps. Ici, on vit autrement, dans une autre dimension. Merci, Tantum.

---

Brava, het vergeten juweel - Maart 2025

Daar gaan we, op weg naar Brava — een overtocht die we inschatten op een goeie 20 uur varen. We verlaten Mindelo rond 15 uur, met de bedoeling de volgende ochtend aan te komen op dit eiland dat ik 44 jaar geleden bezocht heb, samen met Didier.

De oostelijke passaatwind staat stevig. Naarmate we Fogo en Brava naderen, wordt hij nog krachtiger. De hoge vulkanische eilanden stuwen de wind samen en katapulteren hem met geweld onze richting uit. Rafales tot 38, soms 40 knopen. Onze stuurautomaat — een krachtig systeem met een 3D-computer die het roer aanstuurt via twee overgedimensioneerde hydraulische cilinders — begint opnieuw te haperen. Alarmen, uitvallen, het roer wordt plots losgelaten. Er blijft iets mis. We bekijken het later wel. Nu willen we vooral genieten van onze stop op Brava.

We varen de kleine baai van Tantum binnen. Een magische plek, nauwelijks bereikbaar, en toch zo uitnodigend. Ik was hier 44 jaar geleden al, met Didier. En de plek heeft zijn ziel behouden. De mensen zijn nog altijd zoals toen — vriendelijk, hartelijk, oprecht. Een visser verkoopt ons een gele snapper van twee kilo voor enkele escudo’s. Een belachelijk lage prijs.

We blijven uiteindelijk tien dagen in Tantum. We kunnen gewoon niet vertrekken. De rust, de eenvoud, de schoonheid van deze plek houden ons vast. Op de laatste dag biedt een visser ons opnieuw twee prachtige vissen aan. Maar… geen escudo meer te vinden aan boord.

“Maakt niet uit,” zegt hij glimlachend, “neem ze maar, ze zijn voor jullie, om op te eten!”

Ik aanvaard het met bijna schaamte. Ze hebben zo weinig en geven zoveel. Terug in de kajuit zegt Caroline:

“Waarom geven we hem geen reep chocolade?”

Ik snel weer naar boven en roep hen terug. Ze waren al wat verder, maar keren om. Wanneer we de chocoladereep overhandigen, lichten hun gezichten op. Ze zijn er oprecht blij mee, en wij net zo.

Een smal pad slingert zich tegen de kliffen op, richting het dorp dat daarboven ligt. We doen de klim in de brandende middagzon. Boven aangekomen zijn we uitgeput en uitgedroogd. Een klein barretje blijkt gesloten… maar de uitbater ziet ons, opent zijn deur speciaal voor ons, en zet ons ijskoude drankjes voor. Wat een gastvrijheid.

Ach, Tantum… wat hebben we van jou gehouden. We vertrekken met warme herinneringen aan je mensen, aan je vredige ankerplek — een zeldzaamheid op de Kaapverdische eilanden — en aan dat gevoel dat we hier de tijd even konden stilzetten. Hier leef je anders. In een andere dimensie.
Dank je, Tantum.

À Tantum, il n’y a pas deux cents voiliers au mouillage… non, personne ne vient ici. Nous sommes tout simplement seuls. Tantum, rien que pour nous. Le luxe ultime : la solitude dans la beauté.

In Tantum liggen er geen tweehonderd zeilboten voor anker… nee, hier komt niemand. We zijn gewoon alleen. Tantum, helemaal voor ons alleen. De ultieme luxe: schoonheid en stilte, helemaal voor jezelf.

Un autre jour, un pêcheur s’approche avec un large sourire et, sans dire un mot, il mime entre ses mains un petit morceau de poisson. Puis il me lance :

« Tu veux un morceau de mon espadon de 150 kilos ? »
On rit ensemble. Son geste est modeste, mais l’offre, elle, immense. Une fois encore, on est touchés par cette générosité si simple, si naturelle, qui semble couler ici aussi librement que l’eau.

 

Op een andere dag komt een visser naar me toe, glimlachend, en zonder iets te zeggen maakt hij met zijn handen het gebaar van een klein stuk vis. Dan zegt hij:

“Wil je een stukje van mijn zwaardvis van 150 kilo?”
We lachen samen. Zijn gebaar is bescheiden, maar zijn aanbod is groots. Opnieuw zijn we geraakt door die eenvoudige, vanzelfsprekende vrijgevigheid die hier lijkt te stromen zoals het water zelf.