CAP Atlantide 03/04/2025
Nous commençons cette grande traversée… au moteur ! Pas un souffle ce matin.
We beginnen deze grote oversteek… op motor! Geen zuchtje wind vanochtend.


Nous commençons cette grande traversée… au moteur ! Pas un souffle ce matin, la mer est d’huile. Mais sur Ventusky, nous voyons que le vent d’est n’est pas loin. C’est Santo Antão, majestueuse et massive, qui nous protège encore de l’alizé. Patience… le vent reviendra bientôt, et avec lui, le vrai départ à la voile.
We beginnen deze grote oversteek… op motor! Geen zuchtje wind vanochtend, de zee ligt er vlak bij. Maar op Ventusky zien we dat de oostenwind niet ver weg is. Het is het indrukwekkende Santo Antão dat ons voorlopig nog beschut tegen de passaat. Nog even geduld… de wind zal snel terugkomen, en dan begint het échte zeilavontuur.
Ci-contre :
Ça y est… c’est enfin parti pour la grande traversée de l’Atlantique ! L’émotion est là, mêlée à l’excitation et à l’humilité face à l’immensité. Cap à l’ouest, les voiles gonflées d’espoir et de vent. À bord de DUO, nous laissons derrière nous les côtes du Cap-Vert et mettons le cap sur l’inconnu… vers l’autre rive du monde.
Hiernaast:
En we zijn vertrokken… de grote oversteek van de Atlantische Oceaan is begonnen! Een mengeling van spanning, ontroering en respect voor de eindeloze horizon. We zetten koers naar het westen, de zeilen vol hoop en wind. Aan boord van DUO laten we de Kaapverdische eilanden achter ons en varen we richting het onbekende… naar de overkant van de wereld.



Lever à l’arrière, coucher à l’avant : le théâtre du ciel
Ci-dessus :
Lever du soleil sur l’arrière, coucher sur l’avant de DUO… Un rituel quotidien que nous ne manquons sous aucun prétexte. Chaque matin, chaque soir, le ciel nous offre un spectacle unique. Aucun ne se ressemble, et pourtant tous nous émerveillent. Des instants suspendus, entre lumière dorée et silence d’océan, qui nous rappellent combien il est précieux d’être là, simplement.
Zonsopgang achteraan, zonsondergang vooraan: het toneel van de hemel
Hierboven:
Zonsopgang achteraan, zonsondergang vooraan op DUO… Een dagelijks ritueel waar we telkens weer naar uitkijken. Elke ochtend, elke avond brengt de hemel een ander schouwspel. Geen enkele is hetzelfde, en toch zijn ze allemaal even betoverend. Tussen het gouden licht en de stille oceaan beseffen we telkens weer hoe bijzonder het is om hier te mogen zijn — gewoon, op dit moment.

Ci-dessous: Des grains à l’horizon… Ces géants sombres et menaçants, gorgés d’eau et de vent, avancent en silence dans notre direction. Celui-ci, aperçu juste avant le coucher du soleil, marquera le début de la nuit. À ce moment-là, la mer était étrangement calme, sans un souffle d’air — nos voiles affalées, DUO glissait au moteur dans une atmosphère suspendue, presque irréelle…
Hieronderaan: Dreigende buien aan de horizon… Donkere, zware wolkenmassa’s, vol regen en wind, die stilletjes in onze richting schuiven. Deze hier zagen we vlak voor zonsondergang – hij zou de nacht inluiden. Op dat moment heerste er een vreemde stilte op zee, geen zuchtje wind, geen zeil omhoog. DUO gleed op de motor voort, in een sfeer die bijna onwerkelijk aanvoelde…


Charlotte aux fourneaux, l’Asie dans l’assiette !
Ci-contre :
Charlotte s’active aux fourneaux et nous prépare un délicieux nasi goreng ! Même au beau milieu de l’Atlantique, elle nous transporte en Indonésie en quelques bouchées. Les saveurs sautent à la poêle et les sourires fleurissent à bord. Une chose est sûre : sur DUO, on ne meurt ni de faim… ni d’ennui !
Charlotte in de kombuis: Azië op je bord!
Hiernaast:
Charlotte staat in de kombuis en maakt een verrukkelijke nasi goreng klaar! Midden op de Atlantische Oceaan brengt ze ons met een paar happen recht naar Indonesië. De smaken dansen in de pan en de glimlachen verschijnen vanzelf. Eén ding is zeker: aan boord van DUO lijden we geen honger… en al helemaal geen verveling!

Suspendus entre ciel et abîme
Ci-dessus :
Petit bain en plein océan… Nous nageons au-dessus de plus de 4000 mètres de profondeur, dans une eau limpide à 28°C. Sensation de liberté totale, d’immensité absolue. Par mesure de sécurité, nous y allons chacun à notre tour, une ligne de vie traînant à l’arrière pour garder un contact permanent avec DUO. L’océan, à perte de vue… et juste sous nous, l’infini bleu.
Tussen hemel en diepte zwevend
Hierboven:
Een verfrissende duik midden op de oceaan… We zwemmen boven meer dan 4000 meter diepte, in kristalhelder water van 28°C. Een gevoel van totale vrijheid, van oneindige uitgestrektheid. Uit voorzorg gaan we één voor één te water, met een veiligheidslijn die achter DUO sleept om steeds verbonden te blijven. Rondom ons alleen de oceaan… en onder ons: eindeloos blauw.

Ci-contre :
Ces vastes champs d’algues de Sargasse que nous traversons depuis le milieu de l’Atlantique rendent toute tentative de pêche impossible. Elles s’accrochent partout : sur notre leurre, mais aussi sur l’hydrogénérateur, qui peine alors à produire du courant.
Normalement, ces algues flottantes se rencontrent plus au nord, mais depuis quelques années, elles envahissent les Caraïbes et les routes de traversée comme la nôtre. Une conséquence de plus, sans doute, des dérèglements climatiques. Notre planète souffre… et l’océan nous le murmure à sa manière.
Hiernaast:
Deze uitgestrekte velden van Sargassum-wieren, die we sinds halverwege de Atlantische oversteek doorkruisen, maken vissen zo goed als onmogelijk. Ze blijven overal aan hangen: aan ons kunstaas, maar ook aan de hydrogenerator, die daardoor nauwelijks nog stroom levert.
Normaal drijven deze algen veel noordelijker, maar de laatste jaren overspoelen ze de Caraïben en onze vaarroute. Waarschijnlijk opnieuw een gevolg van de klimaatverandering. Onze arme aarde lijdt… en de oceaan fluistert het ons toe.

Ci-contre, une vidéo de notre arrivée :
Terre en vue… La Martinique se dessine enfin à l’horizon après 17 jours de traversée océanique. Une émotion difficile à décrire nous envahit alors que les reliefs de l’île apparaissent peu à peu. Le clapot change, l’air devient plus doux, une odeur de terre tropicale se mêle au vent marin… Après plus de deux semaines bercés par les vagues, le retour à la terre ferme semble presque irréel.
Hiernaast een video van onze aankomst:
Land in zicht… Martinique verschijnt eindelijk aan de horizon na 17 dagen op volle zee. Een onbeschrijfelijke emotie overspoelt ons terwijl de contouren van het eiland langzaam opduiken. De deining verandert, de lucht wordt zachter, en een vleugje tropische aarde mengt zich met de zeebries... Na meer dan twee weken op de golven voelt het bijna onwerkelijk om opnieuw land te zien.



Ci-dessus :
Nous célébrons notre arrivée dans la marina du Marin, amarrés à un ponton, avec un petit verre de champagne… Veuve Clicquot, excusez du peu ! Une bulle de bonheur bien méritée après plus de deux semaines en mer. Les amarres sont fixées, les cœurs sont légers, et les sourires sincères.
Hierboven:
We vieren onze aankomst in de jachthaven van Le Marin, netjes vastgemaakt aan een steiger, met een glaasje champagne… Veuve Clicquot, jawel! Een welverdiende beloning na meer dan twee weken op zee. De lijnen liggen vast, ons hart is licht en de glimlach oprecht.