Aves de Sotavento 06/07/2025


Au nord de l'archipel des Aves Sotavento , a "Long Island", nous avons jeté l'ancre devant une étroite bande de sable blanc, au cœur d'un royaume corallien. L’endroit semble sorti d’un rêve : le bleu éclatant du ciel flirte avec celui de la mer, et quelque part au milieu, une palette infinie de turquoises danse sur le sable blanc lumineux du lagon, comme si le soleil jouait les artistes capricieux. C’est un autre monde, un véritable paradis... mais sans voisins ! Les Aves, visiblement, ne figurent pas sur l'itinéraire des autres navigateurs, qui préfèrent se marcher sur les pieds dans les mouillages surpeuplés ou les marinas bondées. Allez comprendre !

Pourtant, la tranquillité a son petit prix : en cette saison, d’insaisissables petites mouches de sable ont élu domicile ici ET sur les jambes de Charlotte, qu’elles trouvent manifestement à leur goût. Le paradis, donc ! Ponctué par quelques démangeaisons.

 

 

 

Ten noorden van de archipel van de Aves Sotavento, aan "Long Island" hebben we het anker laten zakken op een smalle strook wit zand, midden in een rijk koraalgebied. Dit is geen gewone plek – het lijkt wel het werk van een schilder! Het blauwe hemellicht speelt tikkertje met de zee, terwijl een miljoen schakeringen turkoois dartelen boven de witte bodem van de lagune. Een paradijs... en het beste eraan? We zijn alleen! De Aves staan blijkbaar niet hoog op het verlanglijstje van andere zeilers, die zich liever verdringen in drukbezette ankerplaatsen en overvolle jachthaven. Tja, ieder zijn smaak!

Maar, elk paradijs heeft zo zijn uitdagingen. In deze periode van het jaar hebben microscopisch kleine zandmugjes besloten dat Charlottes benen de ideale maaltijd zijn. Het paradijs, maar dan met een jeukende twist!

 

Sur la photo ci-contre, Charlotte immortalise un moment crucial : celui juste au moment que notre annexe ne décide de devenir indépendante et de s’élancer vers le large, poussée par un vent capricieux. Pendant que Caroline et moi, insouciants, flânions loin sur la plage, Charlotte a dû prendre les choses en main. Et par "prendre les choses en main", comprenez : plonger sans hésiter et nager comme une championne olympique pour rattraper cette annexe fugueuse qui, au passage, avait emporté avec elle notre moteur et notre GoPro. La course-poursuite aquatique fut intense, mais la finale heureuse : Charlotte, trempée mais victorieuse, ramène l'annexe sur le sable. Une leçon apprise : à l’avenir, notre fidèle embarcation sera tirée bien plus haut sur la plage. Quand on pense qu’on aurait pu tout perdre... OUF, merci Charlotte !

 

Op de foto hiernaast zie je Charlotte vlak wanneer onze bijboot besloot zelfstandig te worden. Aangespoord door een koppige wind, begon het langzaam maar zeker de wijde zee op te schuiven! Terwijl Caroline en ik op het strand verderop nietsvermoedend aan het wandelen waren, besefte Charlotte dat ze zou moeten ingrijpen. En bij "ingrijpen" bedoelen we: duiken in het water en met de energie van een olympisch zwemkampioen achter de bijboot aan zwemmen, die koppig bleef ontsnappen. Dit kleine ding nam niet alleen zichzelf mee, maar ook onze motor én onze GoPro. Nadat een heuse overlevingstocht uitgezwommen was, keerde Charlotte zegevierend terug naar het strand, de bijboot in haar kielzog. Les geleerd: in het vervolg slepen we dat ding wat hoger op het zand. Het had niet veel gescheeld of we waren alles kwijt geweest. Gelukkig liep het goed af... OEF, bedankt Charlotte !