Union – Après la tempête, le silence des ruines

Union. L’île la plus durement frappée par le cyclone du 1er juillet 2024. Ici, presque rien n’a résisté. Les toitures ont été arrachées, les murs effondrés, les arbres brisés comme des brindilles. Le vent — 275 km/h — n’a laissé derrière lui qu’un paysage de désolation.

Par respect pour les habitants, nous avons volontairement évité de photographier les maisons détruites, les restaurants éventrés, les bateaux déchiquetés — ces pertes humaines, économiques et émotionnelles sont encore trop vives. Ce que nous avons capturé avec notre appareil, ce sont des images de la nature blessée : des cocotiers pliés comme du fil de fer, des collines mises à nu, des plages éventrées.

Et pourtant… dans ce décor en ruine, une incroyable dignité subsiste.

Nous avons mangé chez quelqu’un qui, avant la tempête, tenait un petit restaurant sur la plage. Aujourd’hui, un an plus tard, il reste trois tables branlantes sous une toile tendue entre deux poteaux tordus. Une cuisine improvisée, quelques ustensiles récupérés parmi les décombres, et surtout, un accueil d’une chaleur désarmante.

Nous étions là, les pieds dans le sable, au milieu de ce qu’il reste, à partager un repas simple mais chargé de sens. C’était bien plus qu’un dîner : c’était un hommage silencieux à leur courage.

Ce qui nous a profondément frappés, c’est l’absence quasi totale d’aide humanitaire. Aucun soutien d’envergure de la part de l’État ou d’organisations internationales. Un seul homme s’est véritablement mobilisé : un millionnaire de Trinidad vivant en Angleterre. Grâce à ses dons personnels, des dizaines de familles ont pu commencer à reconstruire ce que le cyclone avait détruit. Dans une mer d’indifférence, ce geste privé a fait toute la différence.

Union – Na de storm, de stilte van de ruïnes

Union. Het eiland dat het zwaarst werd getroffen door de orkaan van 1 juli 2024. Hier bleef er bijna niets overeind. Daken werden weggerukt, muren ingestort, bomen gebroken als luciferstokjes. De wind — 275 km/u — veegde alles van de kaart.

Uit respect voor de inwoners hebben we ervoor gekozen geen foto's te maken van ingestorte huizen, vernielde restaurantjes of kapotte boten. Die verliezen zijn te persoonlijk, te pijnlijk. Wat we wél vastlegden, was de verwoeste natuur: omgeknakte palmbomen, kale heuvels, stranden die hun vorm verloren.

En toch… te midden van dit alles heerst een indrukwekkende waardigheid.

We aten bij iemand die vóór de storm een strandrestaurantje runde. Vandaag, een jaar later, staat er nog net een geïmproviseerde keuken, drie wankele tafeltjes onder een stuk zeildoek, en enkele pannen die hij uit het puin heeft kunnen redden. En een glimlach die je nooit vergeet.

We zaten daar, met onze voeten in het zand, tussen de restanten van wat ooit was, en deelden een eenvoudige maar betekenisvolle maaltijd. Het voelde als een stil eerbetoon aan hun veerkracht.

Wat ons bijzonder raakte, was de bijna totale afwezigheid van humanitaire hulp. Geen steun van de overheid, geen grootschalige hulpacties. Enkel één man maakte een echt verschil: een Engelse miljonair met roots in Trinidad. Dankzij zijn genereuze giften konden tientallen gezinnen opnieuw beginnen met de wederopbouw. In een zee van vergetelheid was zijn privégebaar van onschatbare waarde.

Une deuxième vie pour notre annexe

Sur Duo, nous avions deux annexes. La première, celle livrée avec le bateau lors de l’achat : un semi-rigide lourd, encombrant, équipé d’un moteur de 25 chevaux aussi puissant que gourmand en carburant. Elle obstruait notre vue, que ce soit en navigation ou au mouillage, et compliquait sérieusement les manœuvres en marche arrière dans les marinas.

Elle perdait de l’air lentement mais sûrement, son ralenti moteur était capricieux, et sa mise à l’eau — surtout par mer formée — tenait du sport de combat. À tel point qu’en cas de roulis, la remettre à bord devenait franchement dangereux.

Nous avions déjà pris notre décision : cette annexe partirait entre de bonnes mains. Elle serait offerte à quelqu’un de l’île d’Union, à quelqu’un qui avait tout perdu… ou qui n’avait jamais rien eu.

Et nous n’avons pas eu à chercher bien loin. Très vite, un homme, modeste et chaleureux, s’est présenté à nous. Quelques mots échangés, quelques regards, et l’évidence : cette annexe, c’était pour lui. Nous avons pu faire un heureux sur Union. Et offrir, à notre manière, une petite brise d’espoir dans les voiles de sa vie.

Een tweede leven voor onze bijboot

Aan boord van Duo hadden we twee bijboten. De eerste kregen we bij de aankoop van het schip: een zware, onhandige semi-rigid met een 25 pk motor die niet alleen gulzig was met brandstof, maar ook met onze ruimte aan dek. Het zicht werd geblokkeerd, zowel tijdens het varen als op anker, en achteruit manoeuvreren in een jachthaven werd een hele uitdaging.

Bovendien verloor de boot langzaam lucht, liep de motor onregelmatig stationair, en het te water laten was een lastig karwei — zeker als er wat deining stond. In zulke omstandigheden werd het zelfs ronduit gevaarlijk om haar te water te laten of weer aan boord te hijsen.

We hadden onze beslissing al genomen: deze bijboot moest een tweede leven krijgen, bij iemand op Union. Iemand die alles kwijt was… of misschien nooit iets had gehad.

We hoefden niet lang te zoeken. Al snel ontmoetten we een vriendelijke, eenvoudige man bij wie alles klopte. Een paar woorden, een warme blik, en het was duidelijk: deze boot was voor hem. Zo maakten we iemand gelukkig op Union — en konden we een beetje hoop meegeven, in de vorm van een oude bijboot… en een nieuw begin.

Une terrasse enfin libre

Et voilà notre terrasse, baignée de soleil couchant, qui peut enfin rester en place en permanence. Avant, elle était démontée et rangée sous notre grosse annexe en huit modules de 50 cm — un vrai jeu de Tetris à chaque manœuvre.

Mais depuis que cette annexe encombrante a quitté le bord pour entamer une nouvelle vie sur Union, notre pont arrière a retrouvé tout son espace. Plus besoin de soulever, plier, caser. Nous sommes presque aussi heureux que le nouveau propriétaire !

Et quand la lumière rasante vient allonger les ombres sur le teck… on se dit que ce coin-là de Duo est devenu, tout simplement, notre salon sur la mer.

Eindelijk een vrij terras

En hier is ons terras, badend in het avondlicht — en voortaan altijd beschikbaar. Vroeger moest ze opgeborgen worden onder onze grote bijboot, in acht modulaire stukken van 50 cm. Elke keer weer een puzzel.

Maar sinds die logge bijboot vertrokken is voor een nieuw leven op Union, is ons achterdek terug van ons. Geen getrek en gesleur meer. En geloof ons: wij zijn minstens zo blij als de nieuwe eigenaar!

Wanneer het lage zonlicht lange schaduwen trekt over het teak… voelt dit stukje van Duo aan als ons drijvend terras. Onze woonkamer op zee.