Tobago Cays 12/06/2025

Tobago Cays – Un rêve turquoise secoué par les vents

À notre arrivée dans les Tobago Cays, le mouillage semble presque irréel : une plaque de sable blanc parfaitement visible sous une eau turquoise et cristalline. Duo s’ancre dans ce décor féerique, digne d’une carte postale. Le lieu est si beau qu’il en paraît fragile.

Le mouillage est payant — officiellement pour financer la préservation de ce petit paradis. Mais sur place, force est de constater que les mesures de protection sont bien timides. Ceux qui organisent des barbecues pour les plaisanciers sur la plage, par exemple, semblent évoluer sans réel encadrement, laissant derrière eux parfois plus de traces que de bons souvenirs.

Malgré cela, nous avons choisi d’y manger. Par solidarité, surtout. Car ici, le 1er juillet 2024, un cyclone a frappé de plein fouet les Cays et l’île voisine d’Union. Plus de 150 nœuds de vent — soit 275 km/h — ont tout balayé sur leur passage. Beaucoup ont tout perdu. Manger leur poisson grillé, c’était aussi, à notre manière, les soutenir.

Le lendemain, le vent s’est levé, et avec lui une grosse houle est entrée dans le mouillage. Duo s’est mis à danser comme en pleine mer, secoué par les vagues. Mais peu importe, nous sommes restés deux jours. Deux jours à profiter de la magie des fonds marins, masque et tuba vissés sur le visage.

Impossible d’approcher la barrière de corail, trop de vent, trop de houle, trop risqué. Mais tout près du bateau, nous avons tout de même eu notre lot de merveilles : des tortues élégantes, un requin dormeur paisiblement installé sur le sable, et surtout, un spectacle encourageant — sur de vastes champs de corail mort, la vie revient. Le corail, lentement mais sûrement, repousse. Charlotte a immortalisé tout cela avec notre GoPro… de quoi garder longtemps en mémoire ces instants fragiles et précieux.


Tobago Cays – Een turquoise droom opgeschud door de wind

Bij onze aankomst in de Tobago Cays leek het ankerpunt bijna onwerkelijk: een witte zandplaat, duidelijk zichtbaar onder kristalhelder turquoise water. Duo lag als in een tropische droom – een postkaart waar je middenin vaart.

De ankerplek is betalend — zogezegd om het natuurgebied te beschermen. Maar ter plaatse merken we dat er niet veel gebeurt om die belofte waar te maken. De mensen die barbecues organiseren voor passerende zeilers op het strand lijken zonder veel controle te werken, met weinig oog voor de kwetsbaarheid van deze unieke plek.

Toch hebben we er gegeten. Uit solidariteit, vooral. Op 1 juli 2024 werd dit gebied — samen met het eiland Union — frontaal geraakt door een verwoestende orkaan. Meer dan 150 knopen wind, dat is 275 km/u! Bijna iedereen verloor alles. Hun gegrilde vis eten, was voor ons een klein gebaar van steun.

De volgende dag stak de wind op, en een stevige deining maakte het ankerpunt onaangenaam. Duo danste op de golven alsof we weer op volle zee zaten. Maar dat hield ons niet tegen. We bleven twee dagen, met duikbril en snorkel, om de onderwaterwereld te ontdekken.

Tot aan het rif geraken was te gevaarlijk — te veel wind, te veel golfslag. Maar vlakbij de boot zagen we prachtige dingen: sierlijke schildpadden, een zandhaai (een zogenaamde "slaper") die roerloos op de bodem lag… en vooral, een hoopgevend beeld: op grote oppervlakken van dode koraalvelden keert het leven terug. Nieuw koraal groeit langzaam terug. Charlotte filmde het allemaal met onze GoPro. Een herinnering om te koesteren — breekbaar en kostbaar.